Pagsikat ng Araw

Mahigit ilang buwan na din ang nakakaraan, hindi ko nasisilayan ang kagandahan ng pagsikat ng araw. Dahil sa oras ng trabaho ko, namimiss ko tuloy ang pagbangon ni Haring Pebo mula sa pagkakahiga. Papasok ako na papalubog na ang araw, at uuwi ako na sisikat pa lang siya.

Gusto kong makita ulit kung ano ang hitsura ng araw tuwing sumisikat. Gusto kong maramdaman 'yung sinag ng araw na may kasamang lamig ng bagong umaga. Gusto kong masilayan na unti-unting lumiliwanag ang paligid. Gusto kong kumain. Pero mamaya na lang, pagkatapos nito.

Magigising ako ng alas-dose ng tanghali o mas hapon pa. Papasok ako ng alas-singko ng hapon. Kadalasan, papalubog na ang araw kapag papasok ako. Uuwi naman ako ng alas-tres o alas-kwatro ng umaga. Madilim pa. Hindi pa makikita ang bakas ng liwanag para salubungin ang umaga. Pagkauwi, diretso pahinga na. Halos ganun palagi ang takbo ng araw ko. Kaya gusto ko naman minsang makita ang araw.

Bakit ba gustung-gusto ko makita ang araw? Ano'ng meron sa araw? Walang pakialamanan, tagal ko na ngang hindi nakikita kaya gusto ko. Medyo nakakasawa na din ang puro dilim ang nakikita sa paligid. Gustung-gusto nilang makakita ng buwan, pero nagsasawa na ako doon. Kulang na lang sa'kin ay mahabang pangil, medyo mahaba lang kasi 'yung pangil ko, pwede na akong tawaging bampira. Kung buntot at sungay naman, mas maganda, Devil.

Nitong isang araw lang, sinamahan kong mag-obertaym ang ibang kasamahan ko sa trabaho. Inabot na kami ng umaga. Nasa ikatlong palapag kami ng gusali. Sumilip ako sa bintana at inabangan ko ang pagsikat ng araw. Inabot na kami ng alas-sais ng umaga, hindi ko naaninag ang liwanag mula sa araw. Siguro tinatamad ang araw na bumangon dahil na din sa lamig ng panahon. Hindi ko siya nakita.

Binalak ko na lang umuwi para makapagpahinga. Habang naglalakad, may napansin akong lumiwanag mula sa likuran. Hedlayts pala. Nakauwi ako at nakatulog. Balik sa dating oras. Balik sa takbo ng araw. At dumating ang araw ng kahapon. Pumasok ng gabi na, at binabalak na samahan ang mga mag-oobertaym.

Sa haba ng oras na nailagi namin sa loob ng opisina, dumating ang oras para umuwi. Dire-diretso hanggang makauwi ng bahay. At napansin ko na sumisikat ang liwanag mula sa araw. Napatigil ako sa aking nakita. Napaisip. Hindi ako namangha o natuwa dahil sa nakita kong pagsikat ng araw. Mayroon lang akong naalala at napatawa.

Napagtanto ko na hindi ko nga pala makikita 'yung pagsikat ng araw kahit abangan ko pa siya. Dahil nung mga panahon na inaabangan ko iyon... sa KANLURAN pala ako nakaharap! Dahil sa tagal ko ng hindi namamalayan ang araw na iyon, nakalimutan ko na pala na sa SILANGAN nga pala ito sumisikat.

Ayoko na ulit makita ang pagsikat niya. Dahil sa kanya, nagmukha akong t*nga sa sarili ko.