Bawal Maging Tamad!

Alas-nuwebe ng umaga. Sa ganitong oras, dapat mahimbing na o nagsisimula na akong matulog. Pagod sa mga kalokohan at walang kwentang gawain. Naisipan ko munang dalawin ang ating si Batanggero. Nasilip ko ang kahuli-hulihang entri na naisulat ko dito. Ika-24 ng Enero. 'Yan ang petsa kung kailan ko isinulat ang huling blagpows ko.


Eh ano ngayon? Ngayon? Ngayon ay ika-28 na ng Enero. Apat na araw na palang nilalangaw ang tagayan-blag na ito. Matapos mag-inuman dito, hindi man lang niligpit ang mga kalat kaya nilangaw ng ganito. At matapos ang inuman na iyon, bagsak na lang sa kama dahil sa kalasingan. Kaya ang resulta. Ganito. Walang maisulat at walang masabi.

Pero bakit nga ba wala akong maisulat nitong mga nagdaang araw? Sa totoo lang, naging abala ako sa mga ilang bagay. Sa totoo lang, kinailangan kong tapusin ang mga dapat kong tapusin. Sa totoo lang, madaming bagay at pagkakataon ang sumubok sa akin. At sa totoo lang, hindi totoo 'yung mga nauna kong sinabi. Dahil ang pinakatotoo, tinamad lang ako.

Pero napag-isip-isip ko. May isip pala ako. Hindi pala ako dapat tamaan ng pagkatamad. Naalala ko na simula ng ginawa ko ang ganitong klase ng libangan, pinilit kong maging masipag. Naging masipag ako sa pagsulat at pag-isip ng mga sari-saring kwento. Ginawa ko 'yon para mahikayat ang mga taong makakabasa ng blag ko, na marunong pala akong sumulat. Marunong akong sumulat gamit ang keyboard.

At dahil nga sa pagiging masipag kong iyon, nagkamit ako ng ilang karangalan. Karangalang hindi matatanggap sa entablado. Karangalang hindi mabibili sa kung saan. Karangalang hindi madaling makuha. At karangalang magpapabago ng buhay. Kung ano ang karangalang iyon, iyon ay galing sa inyo. Kayo ang nagbigay sa akin nun kaya naman kayo din ay nakamit ko. Dahil sa mga naisulat ko, may mga taong naniwala sa kakayahan ko. Nagkaroon ako ng mga kaibigan. May nakapansin dahil madalas akong magpapansin. Nainlab dahil inlab ako, kay Loraine. May natawa dahil pinipilit kong magpatawa. At may pagkakataon na malungkot ang sinusulat ko, pero hindi naman sila nalungkot. Natawa pa rin. Meron ding ilang mga humahanga sa akin. Guni-guni ko lang pala.

Kaya ng maisip ko ang mga bagay na 'yan, alam kong hindi talaga ako dapat maging tamad. Hangga't may naniniwala sa akin, isa lang ang ibig sabihin nun. May naloloko pa ako. Pero kung pipiliin kong maging tamad, isa lang ang niloloko ko. Ang sarili ko. Lolokohin ko lang ang sarili ko kung sa kabila ng pagsusulat ko dito, hindi ko naman magawang alagaan kung ano ang meron ako dito. Kaya kailangan ko ng gumalaw para hindi mawala kung ano ang meron ako ngayon.

At ngayon. Bakit ganito ang sinulat ko? Hindi ito entri para magpasalamat sa lahat. Hindi ito blogpost para magmayabang. Hindi ko ito inilatha para may magawa. At hindi ko ito isinulat para ipakita sa lahat na may bago akong ginawa. (Dami pa sinabi... may mai-post lang...)

Sinulat ko ito, dahil MASIPAG ako. Pansin mo? Gusto ko lang sabihing masipag ako, ang haba pa ng sinulat ko. Ganyan ako kasipag magsulat. Year of the Ox. Ngayon ang taon ko. Bawal maging tamad.