First Time Ko

Mula nung magtrabaho ako sa kumpanyang pinapasukan ko ngayon, ngayon lang ako hindi pumasok. Talaga? Oo. Ngayon lang ako hindi pumasok na hindi lang nagdadahilan. Sa loob ng isang linggong pagpasok, dalawang araw ako nagdadahilan lang para maka-absent. Pero sa pagkakataong ito, hindi lang ako nagdadahilan, talagang hindi ko kinaya.


Nagkaroon ako ng isang sakit na wala na yatang lunas. Naghihintay na lang ako kung kelan ako kukunin ng ating Panginoon. Pero, hindi po totoo 'yun. Alam kong maraming matutuwa kung mawawala na nga ako. Pero sori na lang, madaming nagsasabi na ang isang masamang damo, eh matagal mamatay. Huwag lang bubunutin 'yung ugat.

Kahit na pinatitiisan ako ang pesteng sipon na ito, nakipagsabayan pa rin akong makipag-inuman sa mga kasama ko. Ayaw ko kasing masabihan ng "KJ." Pero ano nga ba ang KJ? 'Yun ga 'yung bagong bersyon ng pelikulang "Kill Bill?," Kill Joy?

Kahit hindi na ako makahinga eh pinipilit ko pa rin para lang sa kanila. Tangina kasing saynus kong ito eh. Tinamaan ng saynusaytis. Problema kapag ganitong may sipon. Halos hindi makatulog.

Kanina, kahapon pala, pumasok pa rin ako. Dami ko na kasing absents, baka mapag-initan na. Mahigit tatlong oras pa lang ako sa opisina, nagpasya na akong umalis. Dahil sa lamig sa loob nun, dala na rin ng erkon at hanging kumakalat dahil sa wolpan, pakiramdam ko, lalong lalala ang sitwasyon ko.

Nagpaalam ako sa mga kasamahan ko. Napagsabihan pa ako na "bakit ka pa pumasok eh masama pala ang pakiramdam mo?" Walang magagawa, masipag talaga ako pumasok eh. Sa loob ng isang buwan, pinakamababa na ang limang araw na pag-absent ko. Pero gaya nga ng sinabi ko, ito ang unang pagkakataon na hindi ako pumasok, na talagang hindi ako nagdadahilan lang.
...