Ang Kutsilyo

Nasira na naman ang sinabi ko. Sabi ko, magiging masipag na ako sa pagsusulat dito sa blag na ito. Pero ano'ng nangyayari? Halos matabunan na ng abo mula sa sunog na iniwan ng huling naisulat ko tungkol sa palito ng posporo. At kung babalikan ang ilan sa mga naisulat ko dito, tungkol sa trahedya. Sana, sa isusulat ko ngayon, hindi na.


Ang ikukwento ko ngayon ay tungkol sa kutsilyo. Malayo ito sa trahedya. Maniwala ka. Kung itatanong mo kung bakit kutsilyo ang napili ko at hindi balisong, dahil isa akong Batangueño, huwag ka na lang umangal. Kung ayaw mong magkaroon ka ng gripo sa tagiliran mo. Gamit ang balisong na hanap mo. Pero biro lang 'yun. Ayoko ng dugo. Masama ang lasa.

Kutsilyo. Karaniwang gamit na makikita sa kusina. Isa sa mahalagang bagay na maraming pinaggagamitan. Kapakipakinabang. Pero minsan ay ito rin ang kumukuha ng ilang buhay ng tao. Pero ang kutsilyong sinasabi ko ngayon ay idadaan natin sa ibang usapan. Kutsilyong nasa ating katauhan, kaugalian. Kung hindi mo gusto ang mga sinasabi ko, nasa sa'yo ang kutsilyong tinutukoy ko.

May mga taong kasing-talas ng kutsilyo ang dila. Nakakasakit ang bawat sinasabi. Bawat salita ay nakakahiwa. Minsan, kahit hindi sinasadya ng taong may matalas na dila, may nasasabi siyang nakakasugat sa pinagsabihan. At ang sugat na ito ay mas matagal pang maghilom, kaysa sugat na gawa ng totoong kutsilyo. Parang kutsilyong nakatarak sa dibdib mo. Panghabambuhay. Minsan, mas ok pa 'yung totoong kutsilyo ang isasaksak sa'yo. Kung mabuhay ka, pwede pa gumaling ang sugat na 'yon. Kung mamatay ka, pwede na din. Wala ng paghihirap. Pero ang kutsilyong gawa ng matalas na dila, unti-unti kang papatayin. Dahan-dahan. Bawat sakit ay hindi mo makakalimutan.

Ngayong alam mo na ito, ano ba ang pwede at magandang gawin kapag may kakilala tayong may mala-kutsilyong dila? Iwasan? Pangilagan? O magbitbit ng sangkalan, bilang pangharang? Hindi ko ikinukwento sa inyo ito para matakot sa mga taong tulad nila. Ikaw mismo ang tutulong sa kanila.

Kahit gaano katalas ang dila niya na sapat na para makasakit ng ibang tao, huwag din nating alisin sa isipan natin, na ang kutsilyong nasa bibig niya ay siya ding kutsilyong makakahiwa sa sariling labi niya.

****************************************************
Take 1:

-_- : Heto ng kutsilyo mo... Napakapurol!
^_^ : Matalas 'yan nung pinahiram ko ah?
-_- : Pinagbibintangan mo ba ako? Para sabihin ko sa'yo, unang-una, hindi ako nanghihiram ng kutsilyo sa'yo. Pangalawa, hindi ko ginagamit ang mga gamit mo. At pangatlo, mapurol na talaga 'yan ng isoli ko!
^_^ : !@#$%^&*

Take 2:

-_- : Heto ng kutsilyo mo... Napakapurol!
^_^ : Mapurol ba? Teka nga, testingin natin.
*saksak sa tagiliran*
-_- : Ay.. matalas pala...
*bagsak... duguan*
......

Basahin ang kabuuan nito...

Ang Palito ng Posporo

Madalas ba kayong maka-engkwentro ng mga taong ipinanganak na may kasamang aircon sa katawan? 'Yung mga taong kapag nagkwento na eh pakiramdam mo may bagyong paparating dahil sa lakas ng hangin? Mga taong akala nila kaya nilang gawin ang lahat at siya ang pinakamagaling. Natutuwa ba kayong kasama ang ganitong klaseng tao o kinaiinisan ninyo?


Gusto ko munang ibahagi sa inyo ang isang kwento. Isang kwento tungkol sa palito o mga palito ng posporo. Sa bahay, iba't ibang kagamitan ang makikita mo. Gamit sa kusina. Sa salas. Sa kwarto. sa banyo. At marami pang iba. Sa bahay ding ito, matatagpuan ang posporo. Kahit saang sulok mapunta, hindi mapigilan ng palito ang magyabang kung ano ang mga kaya niyang gawin.

Madalas niyang sabihin na siya ang nagbibigay-liwanag sa buong kabahayan. Siya ang nagsisindi at nagbibigay ng apoy para makapagluto. Minsan daw ginagamit din siya bilang tutpik at panglinis ng tenga. Kapag may narinig siyang nagkukwentuhang ibang kagamitan sa bahay, palagi siyang sumisingit sa usapan at inilalagay ang sarili niya bilang pinakamagaling at maraming nagagawa.

Isang araw, gaya ng lagi niyang ginagawa, nagpakitang-gilas siya sa mga kasamahan niya. Nagpasindi siya ng apoy. Nahulog ang umaapoy na palito ng posporo. Nasunog ang karpet at kurtina na natamaan nito. Lumaki ang apoy na nauwi sa pagkasunog ng buong bahay. Dahil sa kayabangan niya, tama nga, siya ang nagbigay ng liwanag. Lumiwanag ang buong paligid dahil sa sunog na ginawa niya. Lahat apektado.

Kung ihahalintulad sa tao, maraming mga beses at pagkakataon ang ganun ang nangyayari. Dahil sa may gustong patunayan o ipagyabang sa iba, nauuwi lang sa trahedya. Siguro nga malaki ang pakinabang nila o marami silang kakayahang nagagawa, pero hindi na nila ito dapat ipagyabang pa kung kani-kanino. Kahit gaano ka kagaling, kung hindi mo naman kayang pigilan ang sarili mo para hangaan ka ng iba, lalo ka lang nilang kaiinisan kesa sa paghangang gusto mong makuha mula sa kanila.

At tandaan din natin palagi, na sa bawat pagkiskis ng ulo ng palito ng posporo para makagawa ng apoy, iisa lang ang kinahihinatnan niya. Ang maging ABO.

****************************************************
^_^ : Tol, may lighter ka ba? Pasindi nga.
-_- : Wala eh, heto posporo.
^_^ : Ano'ng laman niyan? Gagamba?
-_- : Hindi! Kisses!
......

Basahin ang kabuuan nito...

Kwentong Dyip

Sa bawat sinasakyan nating dyip tuwing biyahe, may kanya-kanya at iba't ibang kwento ang makikita at masasaksihan mo sa loob ng sasakyang 'yun. Pero bago natin lakbayin ang ikukwento ko, may gusto lang akong aminin sa lahat. Tuwing sumasakay ako ng dyip papunta sa dapat kong puntahan, dalawang pwesto lang ang gusto kong upuan. Sa tabi ng drayber o kaya sa puwesto sa likod niya. Mas madali kasi ang pumara. Hindi ko na kailangan pang sumigaw lalo na kung bingi ang drayber. Ayoko din kumatok sa bubungan ng sasakyan dahil hindi naman 'yun pinto. Ayoko namang sitsitan ang drayber o sipulan dahil hindi naman siya aso. Pero karamihan ay mukhang aso. At ayoko ngang sumigaw baka pagalitan pa ako at sabihing hindi siya bingi.

Ngayon, magbiyahe na tayo. Mayroon akong dalawang kwentong dyip na nasaksihan ko lang kahapon at noong isang araw. Dalawang kwento sa magkahiwalay na pagkakataon sa magkaibang araw. Pero iisa ang ruta. Ang unang eksena. Galing ako sa isang inuman kasama ang ilang katrabaho. Pagsakay ko, pumuwesto ako sa paborito kong pwesto. Sa likod ng drayber. Pinipilit kong huwag akong mapansin ng mga kapwa pasahero na nakainom ako at amoy-alak.

Mabuti na lang at hindi nila napapansin 'yon, dahil sa isang lasing. Lasing talaga. Napansin kong walang katapat na pasahero ang lasing na 'yun. At malaki ang pagitang espasyo sa katabi ng lasing na 'yun. Umuulan na nga sa labas ng sasakyan, nagpapaulan naman 'yung lasing sa loob. Laway! Parang may kaaway na salita ng salita. Noong pinipilit kong intindihin ang sinasabi, abah! inglisispiking. Mahirap talaga intindihin ang sinasabi nya ng buo dahil lasing kung magsalita, parang medyo nagiging islang. Pagalit pa. Pero may ilang salita akong naunawaan at parang alam ko kung ano ang ibig niyang sabihin doon. May madalas siyang mabanggit na "government, economics" at parang galit na galit siya na nakikipagdebate. Galit siya sa nangyayari sa ating bansa at sa gobyerno.

Ilang sandali pa, tinawag niya ang drayber. "Hanggang Caltex lang ako ha?" Wala pang sampung [10] segundo, nagsalita na naman ang lalaking lasing. "Caltex lang! Ayan, lumampas na! Para! Ay naku!" Inihinto naman ng drayber ang sasakyan para makababa ang lasing. Noong pagkababang-pagkababa niya, nagkatinginan kami ng kapwa pasahero. Pakiramdaman. Nang biglang magsalita ang drayber. "Caltex-caltex, eh sa kabila pa ang Caltex eh. Dadaanan pa lang." Napansin ko 'yung ilang pasahero na pilit tinatago ang pagtawa. Napapangiti. Napapailing. Ako naman, pinipigil ang tawa at sinabi ko sa drayber, "Lampas na daw po eh?"

Kahapon, galing ako sa parehong lugar. Pero hindi na ako nakainom. Sumakay ako ng dyip. Ilang minuto lang, may pumarang lalaki. Sa kilos niya, lingon ng lingon sa bawat dinadaanan, mapapansin mong hindi taga-rito sa lugar namin. Tinanong niya ang drayber. "Dadaan po ba ito ng Guadalupe? 'Yung may PCSO?" Sampung [10] segundo bago sumagot ang drayber. Akala ko isnabero lang talaga, pero sinagot niya. Sinagot niya ng pagsenyas ng ulo ng oo. Tumango lang siya. Nagtanong ulit ang lalaki. "Malayo po ba 'yun?" at sinagot ng drayber ng patanong din matapos ang ilang segundo, "Saan ga 'yun?"

Hindi talaga taga-rito ang lalaking 'yun. Nagsabi siya ng, "Guadalupe po, dito daw 'yun sa Lipa." Parang alam na ng drayber ang tinutukoy ng lalaki, kaya ng malapit na kami sa Barangay Guadalupe, sinabi niya sa lalaki. Sa may kanto, pwede siya maglakad o magtraysikel para makapunta doon. At ibinaba na ang lalaki sa may kantong iyon sabay-abot sa kanya ng bayad.

Wala pang limang minuto, 'yung isang lalaking nasa unahan, napangiti at napatingin sa labas. Tumingin din sa drayber at pumara. Tiningnan ko din ang labas at parang alam ko na kung bakit napangiti ang lalaking 'yun. Nakita ko ang opisina ng PCSO, sa isang commercial building. Sa Guadalupe Plaza. Napangiti na din ako at napailing. Gusto ko sanang sabihin sa drayber na parang mali ang pinagbabaan nung isang lalaking nagtatanong. Pero hindi ko nasabi dahil napansin kong napatingin din doon 'yung drayber. Ayos. Iniisip ko kung saan na papunta 'yung bumaba sa Brgy. Guadalupe.

Wala akong masyadong karanasan sa loob ng dyip dahil bihira lang naman ako magbiyahe. Kung sasakay man ako, malapit lang ang destinasyon. Marami pang kwentong dyip ang hindi ko nasasaksihan. At gusto ko maranasan. Naisip ko na lang, may pagkakataon ding maswerte talaga ang drayber ng pampasaherong dyip. Madami siyang maiipong kwento sa loob ng kanyang sasakyan.

(^_^): Para!
Driver: Ano?
(^_^): Kako, ang sarap ng canton toppings mo. Ay bingi.
Driver: Ano'ng sinasabi mo d'yan?
(^_^): Sabi ko, PT!
Driver: Ano'ng PT?
(^_^): Para! Tanga!
......

Basahin ang kabuuan nito...

Sinong May Kasalanan?

Kuntento ka na ba sa mundong ginagalawan mo? Masasabi mo na bang masarap mabuhay dahil sa kung anong meron ka ngayon? Nakakaya mo bang maging masaya sa kabila ng nakikita mong ibang tao na nagrereklamong pinagkaitan sila ng magandang buhay? Kung oo ang sagot mo sa lahat ng tanong na ito, gusto kong basahin mo ang ikukwento ko.

Simulan natin ang kwento sa isang babaeng nagngangalang Myrna. Isang maganda at seksing babae na naghahangad na makatapos ng pag-aaral bilang isang nars. Pero dahil ulila na sila ng kapatid niyang si Bugoy, napilitan siyang kumayod para may pangtustos sa pag-aaral at pangkain na din sa araw-araw. Nagtatrabaho siya sa gabi. Bilang isang prosti, the snowman. Isang babaeng nagbibigay ng panandaliang-aliw kapalit ng pera. Itinatabi niya ang kinikita niya sa bawat gabi ng kanyang trabaho. Iniipon sa isang malaking garapon.

Lingid sa kaalaman ni Myrna, kinuha ni Bugoy ang perang iniipon ng kapatid niya. Nabitin kasi siya sa isang sesyon na ginagawa nila kasama ang ilang kabarkada. Ang pagsinghot ng batong pinagugulong sa isang papel na kumikinang habang pinapadaanan sa apoy na nagmumula sa isang bagay na pangsindi, may bato din ito, lighter. Pumunta si Bugoy sa isang kaibigang nagbebenta ng ganung klaseng bato at batong parte ng katawan, gamit ang perang inipon ng kapatid niya. Kay Boy Bato, si Roy.

May asawa at limang anak si Roy. Wala itong matinong trabaho kaya mas pinili na lang niya na magbenta ng ipinagbabawal na gamot para may maipakain sa pamilya. Nagkataong may sakit ang isa sa mga anak niya kaya ang perang napagbentahan niya ay ipambibili sana ng gamot. Pero kulang ang perang 'yun para sa kanila, kaya naisip pa niyang gumawa ng paraan para magkapera. Nang hablot siya ng isang bag ng babaeng naglalakad sa kalye. Isa sa mga kabit ni Kongresman. Pero hindi pa siya nakakalayo ng pagtakbo, nahuli siya ng mga pulis. Mga pulis na malalaki ang tiyan.

Doon naranasan ni Roy ang bangis sa kamay ng mga pulis. Bugbog-sarado. At matapos magsawa ang mga pulis, diretso siya sa kulungan. Halos hindi na makatayo si Roy ng dalawin ng kanyang asawa. Si Melba. Umiiyak. Hindi niya alam kung paano tutulungan ang asawa. Hindi niya alam kung saan siya kukuha ng pambili ng gamot at pagkain nila. Magulo na ang takbo ng isip niya. Bago siya umuwi, humihingi siya ng tulong sa mga dumadaan sa kalye. Namamalimos.

Madaling-araw, unti-unti nang nawawala sa kanyang katinuan si Melba. Sobrang layo na ng iniisip niya. Parang naglalakad sa kawalan. Isang drayber ng trak ang mukhang inaantok pa sa pagmamaneho. Mas inuna kasi niya ang panonood ng iskandal na bidyo kaysa matulog na maaga para sa biyahe kinabukasan. Si Ka Pandoy. Mabilis ang pagpapatakbo. Nagulat na lang siya ng may isang babaeng papatawid ng kalsada. Bago pa lang niya maiiwas ang trak na minamaneho, nasagasaan na niya ang babae. Sa sobrang gulat at takot, hindi na niya nagawang babaan si Melba. Nagmadali siyang umalis. Hit and run.

Nakauwi na ng bahay si Ka Pandoy. Malalim ang iniisip. Balisa. Nakita niya na ibinabalita sa telebisyon ang aksidente. Hindi pa man nagsisimula ang report, pinatay na niya ang tv. Lumapit ang kanyang anak na lalaki. Humihingi ng bagong laruan. Kinulit ng batang si Niko ang kanyang ama. Dahil sa gulung-gulong pag-iisip ni Ka Pandoy, sinigawan niya ang kanyang anak at nagpunta sa kwarto. Humahagulgol na tumakbo papalapit sa kanyang ina si Niko.

Kinabukasan, sa eskwelahan. Kung saan nag-aaral si Niko. Pinakitaan na naman siya ng mga bagong laruan ng kaklaseng si Marco. Anak ni Congressman Menandro. Anak sa ibang babae. Naiinggit itong si Niko kay Marco kaya pinipilit niya ang kanyang magulang na ibili siya ng bagong laruan. Pero dahil nga hindi siya maibili ng mga ito, ninakaw ni Niko ang laruang naiwan ni Marco habang oras ng pananghalian nila.

Nalaman ito ni Marco at isinumbong sa ama niyang naka-barong-tagalog. Kumikinang si Congressman habang nasisinagan ng araw ang kanyang mga suot-suot na alahas. Pinagalitan niya ang batang si Niko. Binatukan. Minura. Kinausap ni KingKongresman ang guro, at dumiretso sila sa opisina ng prinsipal. Pinatawag din ni Prinsipal Labrador ang lahat ng mga guro. Naging isang malaking pagpupulong ang naganap. Nakangiting-aso ang prinsipal at ilang guro. Isang malaking publisidad para sa kanilang pinakamamahal na paaralan. Publisidad na maaaring maging mitsa mismo ng pagkabagsak nila.

Iniwan ng mga guro ang kanilang mga estudyante sa kani-kanilang silid-aralan. Magugulo. Maiingay. Habang nasa kalagitnaan na ng pagpupulong, isang malakas na hiyawan at sigawan ang narinig nila sa labas. Dumating kasi ang mga alien para sakupin ang mundo. Hindi pala. Isang babaeng tinedyer ang tumalon mula sa ika-limang palapag ng paaralan. Basag ang bungo! Dumanak ng buto at nagkabali-bali ang dugo. Nagpakamatay.

Siya si Mimi. Isang babaeng pinagsasamantalahan ng sariling ama. Ilang beses na itong ginagawa ng kanyang amang walang ibang trabaho kundi ang lumalaklak maghapon, magdamag. Sinumbong ni Mimi sa kanyang ina ang kababuyang ginagawa ng kanyang ama sa kanya. Pero imbis na suportahan ang anak, sinampal niya ito ng bonggang-bongga. Sinabihan pa na wala itong karapatang magsalita ng ganun sa kanyang ama. Walang nagawa si Mimi kundi ang umiyak. Kaya nung pumasok siya sa paaralan, hindi na niya nakayanan ang bigat na kanyang dinadala. Naisipan na lang niyang tapusin ang buhay niya.

Dahil sa nangyaring 'yun, dumating ang maraming usyusero. Bumaba na din si Kingkonggresman, ang may ngising-asong prinsipal at mga sipsip na guro doon sa pinangyarihan. Dumating ang mga malalaking tiyang pulis. Nagdatingan na din ang mga reporter ng iba't ibang istasyon ng radyo at tv. Nag-uunahan at halos magtadyakan na mauna lang sa pagreport ng nasabing insidente. Sino ba ang dapat na kausapin? Ang mga guro? Mga estudyante? Pulis? Walang ibang humarap sa kanila kundi si Congressman.

Halos hindi magkasya ang mukha niya sa kamera. Halos isubo na niya ang mga mikropono at rekorder sa bibig niya. Nangako na gagawan ng aksyon, bibigyan ng tulong at kung anu-ano pang pangako na may kinalaman doon sa nangyari. Ang pogi na naman niya sa telebisyon.

Ginabi ng uwi si Congressman. Sa kanilang bahay. Sa tunay niyang misis. Halos kabubukas lang niya ng pinto, sinalubong na siya ng mga nagliliparang babasaging gamit. May multo pala sa bahay nila kaya lumulutang ang mga gamit. Mali pala ulit. Binabato ito ng kanyang tunay na asawa. Galit na galit. Sigaw ng sigaw. Napanood kasi nito ang asawa/pulitiko/babaero/malapit-na-maging-artista sa telebisyon. Ano daw ang ginagawa niya doon sa paaralan na 'yun. Malamang daw ay dahil sa anak nito sa ibang babae. O kaya ay babae nito ang isa sa mga guro doon. O maaari din namang ang prinsipal mismo.

Parang may konsiyerto sa bahay nila dahil sa alingawngaw ng kanilang sagutan. Hindi nakayanan ni Congressman ang mala-armalite na bunganga ng kanyang asawa. Sumuko siya. Natalo. Kaya lumabas na lang siya ng bahay. Gusto na muna niyang magliwaliw. Magpakaligaya. Kumuha siya ng babae at dinala sa isa niyang kondo. Pero wala siyang dalang kondom. Nagparaos siya sa isang babae. At matapos niyang mailabas ang kanyang ispermsels, inabutan niya ng pera ang babae. Si Myrna.

Ngayon, ganito ba ang bansang ginagalawan natin? Gusto mo ba nang ganito? Kung ayaw mo naman, may magagawa ka bang solusyon para maiwasan ito? Maiwasan nga ba talaga o maiiwasan? Dahil 'yung nakwento ko, madalas yang nangyayari sa panahon ngayon. Sino ba ang may kasalanan? Ang kapatid ni Myrna na walang pakialam kahit iba ang magdusa? Si Roy na nagbebenta ng ikakasira ng ibang tao? Ang mga pulis na mapang-abuso? Ang drayber ng trak na kaskasero, walang ingat at tumatakbo sa responsibilidad? Ang ama na mapagsamantala? Ang ina na walang kwenta? Ang mga gurong pabaya? Ang mga kabit na sumisira ng pamilya? Ang prinsipal na may sariling interes? Mga estudyanteng walang disiplina? Ang mga pulitikong mapagsamantala at manloloko? Ikaw na nagbabasa nito? O akong nagsulat nito? Malamang lahat tayo.

Kung ang kwentong ito ay isang episode ng Maalaala Mo Kaya, ano kaya ang titulo nito?
......

Basahin ang kabuuan nito...